Wanneer je de eerste sneeuwvlokjes ziet neerdwarrelen, gaat er door iedereen wat anders door zijn hoofd. Sommige denken aan hun inkopen dat ze nog moeten doen, dat ze niet meer uit hun huis kunnen of sommigen denken net plezierig aan het spelen in de sneeuw, het gevaar op de weg dat een kick geeft. Ieder zo zijn eigen idee. In Belgenlandje lag alles in minimum van tijd onder een wit sneeuwtapijtje.

Ik vind sneeuw best magisch. Volgens mij is dat door de films ook geromantiseerd of wat dan ook. Je wordt wakker met een schitterend sneeuwtapijt of je ziet s’ avonds met je kop chocomelk de eerst vlokjes landen op de vensterbank. Maar ik vind het magisch, omdat ik het zo fijn vind hoe de zon de sneeuw kan doen oplichten, dat je er een zonnebril voor nodig hebt, en hoe het ’s avonds net lijkt of je zo’n foto uit Harry Potter hebt met een landschap.

Sneeuw kan veel uitlokken, zoals ongelukken, warmte, kaarsen en sneeuwmannen. Maar op de één of andere manier leg je je er altijd bij neer. Soms letterlijk. Voor kinderen is het iets onbegrijpelijks en pas na een derde keer ofzo hebben ze pas door dat sneeuw, sneeuw is. Je gaat nooit het vlokje zo gedetailleerd zien zoals op tv, maar toch als je sneeuw ziet denk je automatisch aan hun structuur dat zo broos is.

Sneeuw geeft mij zin in warme sokken, films en een warme choco. Maar stiekem geeft het ook zin in wandelingen, het maken van de mooiste sneeuwman en vooral het uren naar buiten kunnen kijken waar er zich soms een auto op de nog niet met zout bestrooide weg waagt.

Be Sociable, Share!

• 
•